Macie już serce Nomadów Powietrza, więc postanowiłem nauczyć was życia Nomadów Powietrza.
Aang ogłaszający swoją decyzję o nauczaniu swojego oficjalnego fanklubu tradycji Nomadów Powietrza[1].
Akolici powietrza to zakon mnichów i mniszek, którzy mieszkają na Wyspie Świątyni Powietrza i zamieszkują cztery oryginalne Świątynie powietrza. Choć nie są magami powietrza, zajmują się pielęgnowaniem i nauczaniem filozofii, kultury i tradycji Nomadów Powietrza, które zostały im przekazane przez Awatara Aanga[2]. Poza odzyskiwaniem fizycznych fragmentów historii Nomadów, akolici powietrza uczą się o świętach, opowieściach i rytuałach tego narodu[3].
Historia[]
Początki[]
Akolici powietrza powstali w 101 o.Z. jako nowa postać i kontynuacja oficjalnego fanklubu Awatara Aanga. Aang sam nauczał członków grupy o sposobach życia Nomadów Powietrza i mianował ich akolitami powietrza, aniżeli zwyczajnym fanklubem[1]. Aang uważał, że akolici mają serca Nomadów Powietrza i za to zamierzał nauczyć ich życia swojego ludu[1][3]. We wczesnych latach problemem było oddzielenie kultywowania kultury Nomadów od zawłaszczania jej w obraźliwy sposób. Aang już wcześniej czuł się skrzywdzony, kiedy członkowie fanklubu wytatuowali sobie symbole mistrzów magii powietrza, choć nimi nie byli ani nie znali się na filozofii jego ludu. Młody Awatar i jego akolici zrozumieli jednak, że powinni uczyć się na swoich błędach i stało się to częścią ich misji[1][3].
Mała grupa akolitów, złożona z Yee-Li, Xing Ying i Jingbo podróżowała z Aangiem i jego przyjaciółmi rok później, aby wskrzesić uroczystość Święta Yangchen, którego celem było uczczenie współistnienia ludzi i duchów i które nie było świętowane od czasu Zagłady Nomadów Powietrza. Zamiast tego jednak grupa zauważyła, że na świętej ziemi pojawiło się miasto i Rafineria Ziemnego Ognia, zajmująca się wydobyciem minerałów na terenach ważnych dla Nomadów Powietrza[4]. Aang i akolici próbowali obchodzić święto pomimo to, lecz musieli wrócić do kopalni ze względu na ciągłe trzęsienia ziemi i zapadnięcie się podziemnej placówki[5]. Pomagali zająć się rannymi i rozdali im jedzenie po ataku ducha Old Irona[6]. Wkrótce akolici powietrza zebrali się w Jaśminowym Smoku na medytację z Aangiem[7]. Po kilku miesiącach grupa powróciła do miasteczka z fabryką, aby uczestniczyć w paradzie z okazji Festiwalu Przyjaźni Duchów z nowym rekrutem, Lobanem[6]. Po incydencie z Old Ironem akolici nauczyli się, że zachowywanie równowagi pomiędzy ludźmi i duchami stanowiło dużą część historii Nomadów Powietrza i teraz to również był ich obowiązek[8].
Powstanie Narodu Powietrza[]
Grupa akolitów powietrza jako pierwsza zauważyła, że bramy magii powietrza zostały zniszczone przez wandali.
Akolici powietrza stale poszerzali swoje liczby i z czasem stali się nowym Narodem Powietrza. Rząd Narodu Ognia zobowiązał się oddać odszkodowania po wojnie i próbował przywrócić relikty Nomadów Powietrza, choć wiele z nich zostało bezpowrotnie zniszczonych[9]. Akolici poszukiwali ocalałych reliktów i dokumentów Nomadów Powietrza, które mogły przetrwać wojnę stuletnią i uważali każdą część swojej historii za bezcenne. Starali się zapamiętać, w jaki sposób obchodzi się uroczystości, opowieści i rytuały, aby móc ocalić utraconą kulturę Nomadów Powietrza i nie musieć polegać wyłącznie na naukach Awatara Aanga[3].
Tak gwałtowny przyrost w szrankach akolitów powietrza sprawił, że już po kilku latach niektórzy uważali, że nadszedł czas odbudować świątynie[3]. Z czasem pomogli Awatarowi Aangowi przywrócić świątynie powietrza do ich dawnej świetności i zamieszkali w nich oraz na Wyspie Świątyni Powietrza, nowej świątyni na wybrzeżu Miasta Republiki[10].
Akolici, którzy oddawali się kultywowaniu historii i wierzeń Nomadów Powietrza sami stawali się pielgrzymami i podróżowali pomiędzy świątyniami, aby powiększać swoją wiedzę[11]. Przed rokiem 128 o.Z. akolita powietrza został reprezentantem Narodu Powietrza w Radzie Zjednoczonej Republiki[12]. Kilka lat później grupa akolitów zauważyła, jak wandale niszczą starożytne bramy magii powietrza na Wyspie Świątyni Powietrza, przez co Tenzin, syn Aanga, zaczął pościg za nimi aż do Miasta Republiki[13].
Kilku akolitów znajdowało się na wyspie, kiedy Awatar Korra przybyła do miasta w 170 o.Z.; pomagali oni Tenzinowi naprawić pradawne bramy magii powietrza, kiedy zostały zniszczone przez młodą Awatar w trakcie treningu[14]. Kiedy Mako, Bolin i Asami stracili dach nad głową, niektórzy z akolitów pomogli im przenieść się na Wyspę Świątyni Powietrza, przetransportowali ich na promie i zanieśli ich rzeczy do świątyni; Asami zauważyła, że są „niesamowitymi” i „niestrudzonymi” pracownikami[15].
Dwoje akolitów pomogło Pemie, kiedy zaczęła rodzić i przyjęli poród jej czwartego dziecka, Rohana. Wkrótce po tym uciekli z wyspy na latającym bizonie po ataku Równościowców na Miasto Republiki[16].
Akolici powietrza z Południowej Świątyni Powietrza abbota Shunga przywitali rodzinę Tenzina po ich przybyciu.
Kiedy Tenzin, jego rodzeństwo i rodzina przybyli do Południowej Świątyni Powietrza w 171 o.Z. przywitał ich abbot Shung, a akolici pomogli im wypakować swoje rzeczy, a także podarowali Tenzinowi i Pemie dziękczynne prezenty w zamian za wskrzeszenie magów powietrza. Pewna akolitka błędnie stwierdziła, że Kya i Bumi, pozostałe dzieci Aanga, również są magami powietrza i została od razu poprawiona[17].
Po harmonijnym zrównaniu wśród niemagów z całego świata zaczęła ujawniać się zdolność tkania powietrza. Akolici powietrza współpracowali z nowymi magami powietrza, aby zbudować ich tożsamość kulturową na podstawie własnej wiedzy o przeszłości Nomadów Powietrza, ale równocześnie adaptując się do zmieniającego się świata[18]. Jeden z akolitów powietrza sam stał się magiem powietrza po harmonijnym zrównaniu[19].
Dwa tygodnie po pokonaniu Zaheera i innych członków Czerwonego Lotosu akolici powietrza na Wyspie Świątyni Powietrza uczestniczyli w ceremonii namaszczenia Jinory jako mistrza magii powietrza[20].
Trzy lata później grupa akolitów powietrza znajdowała się wśród ostatnich osób ewakuowanych z Miasta Republiki podczas inwazji Imperium Ziemi. Ewakuowani utknęli w dworcu głównym i zostali uratowani przez księcia Wu i borsukokrety. Akolici szli za zwierzętami, które tworzyły tunel ewakuacyjny poza miasto[21].
Znani członkowie[]
- Akolitka powietrza
- Hei-Won
- Jingbo
- Loban
- Otaku
- Pema
- Shung (lider Południowej Świątyni Powietrza)
- Won-Yee
- Xing Ying
- Yee-Li
Ciekawostki[]
- Męscy akolici powietrza noszą żółte szaty z czerwoną szarfą, a akolitki ubierają się na czerwono z żółtą szarfą[14]. Jednakże abbot Sung nosił czerwone szaty z żółtą przepaską[17].
- Męscy akolici powietrza częściowo lub całkowicie golą swoje głowy, choć nie posiadają tradycyjnych tatuaży mistrzów magii powietrza. Z drugiej strony większość akolitek nie goli swoich głów wcale, w przeciwieństwie do kobiet z Nomadów Powietrza.
- Choć akolici powietrza trzymają się wielu tradycji Nomadów Powietrza, nie podzielają oni ich praktyki oddzielania płci. Chociaż mężczyźni i kobiety posiadają oddzielne miejsca dla użytku osobistego[15], każda ze świątyń zamieszkała jest przez przedstawicieli obu płci.
Przypisy
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Komiks „The Promise Part Three”.
- ↑ 2,0 2,1 The Lost Lore of Avatar Korra (angielski), zarchiwizowane informacje z gry przeglądarkowej „Welcome to Republic City”.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Magpie Games, gra fabularna „Avatar Legends: The Roleplaying Game” — podręcznik podstawowy, luty 2022, s. 71.
- ↑ Komiks „The Rift Part One”.
- ↑ Komiks „The Rift Part Two”.
- ↑ 6,0 6,1 Komiks „The Rift Part Three”.
- ↑ Komiks „Smoke and Shadow Part Two”.
- ↑ Magpie Games, gra fabularna „Avatar Legends: The Roleplaying Game” — Błąd w parametrze 2, s. 71.
- ↑ Magpie Games, gra fabularna „Avatar Legends: The Roleplaying Game” — podręcznik podstawowy, luty 2022, s. 89.
- ↑ „Legenda Korry”, Księga I: Powietrze, rozdział 1. „Witaj w Mieście Republiki” (1/52).
- ↑ The Legend of Korra—The Art of the Animated Series, Book Two: Spirits, s. 40.
- ↑ „Legenda Korry”, Księga I: Powietrze, rozdział 9. „Z przeszłości” (9/52).
- ↑ Komiks „Clearing the Air”.
- ↑ 14,0 14,1 „Legenda Korry”, Księga I: Powietrze, rozdział 2. „Liść na wietrze” (2/52).
- ↑ 15,0 15,1 „Legenda Korry”, Księga I: Powietrze, rozdział 8. „Spotkanie Biegunów” (8/52).
- ↑ „Legenda Korry”, Księga I: Powietrze, rozdział 10. „Wojna” (10/52).
- ↑ 17,0 17,1 „Legenda Korry”, Księga II: Duchy, rozdział 2. „Południowe światła” (14/52).
- ↑ Magpie Games, gra fabularna „Avatar Legends: The Roleplaying Game” — podręcznik podstawowy, luty 2022, s. 90.
- ↑ „Legenda Korry”, Księga III: Zmiana, rozdział 7. „Pierwotni magowie powietrza” (33/52).
- ↑ „Legenda Korry”, Księga III: Zmiana, rozdział 13. „Jad Czerwonego Lotosu” (39/52).
- ↑ „Legenda Korry”, Księga IV: Równowaga, rozdział 12. „Dzień kolosa” (51/52).